We rijden naar Lusaka om het nationaal museum te bezoeken. Bernard gaat inkopen doen en Lois is onze gids. Op de parking valt het ons terug op dat er veel wagens staan waar één band van weggehaald is : tegen diefstal ?
Binnen in het museum worden we geconfronteerd met wandhoge schilderijen over de uitdrijving van de vijand ( Britten) voor de onafhankelijkheid. Er zijn bloedige taferelen van blanken die te paard de afrikanen bestrijden. Als enige mzungu’s in het museum is dat een vreemd tafereel. Verder ook vitrine kasten met locale muziekinstrumenten en voodoo-poppen : remember the black magic. De gebruiksaanwijzing en het doel staat er duidelijk bij omschreven.
Er zijn klasjes met 5-6 jarigen op bezoek die meer oog hebben voor de 2 mzungu’s dan de attributen in het museum. Ze blijven ons met open mond aanstaren terwijl hun leerkracht uitleg geeft bij een of ander voorwerp.
Eenmaal buiten bezoeken we Kapwata village , een “craft” toeristisch stenen huttendorp. Nog niet zoveel mzungu’s samen gezien op één plaats in Lusaka (met uitzondering van de choprite dan). Ik koop er een ketting en probeer af te dingen met “woofi” wat zoveel betekent als “ met alle chinezen maar niet met den dezen – zak maar een beetje met je prijs !
Met een taxi vergezellen we terug Bernard die ons opwacht in het Fairview hotel. Daar horen we een Duitser over voetbaltransfer praten met een local.
S’Avonds worden we verwacht bij dokter Canisius Banda, de buur van Lucy en Bernard. Hij ontvangt ons met veel Mosi’tjes en gebakken reepjes taaie biefstuk. Zijn hoogzwangere vrouw zit even bij ons en trekt zich dan terug in de keuken bij de andere vrouwen van het gezin. Waziona houdt ons gezelschap.
Het huis is op dezelfde manier ingedeeld als dat van Bernard. Er staat een mooie flat-screen tv in de zithoek. Het gesprek gaat vooral over het vergelijken van Belgie met Zambia. Het valt ook op hoe het koloniale verleden hier nog altijd een rol speelt. In de ogen van Banda, en waarschijnlijk van veel christelijke zambianen zijn wij nog altijd hun “meerdere” want blank zoals Christus. We weerleggen dat door te zeggen dat Jezus jood was en dus koffie/melk. Hij vertelt ons ook dat “black magic is still on in Africa and we should rather believe in it” zijn gezichtsuitdrukking spreekt hier boekdelen – een heel expressieve man !
Hij vraagt wat wij doen in school en toen ik over de projecten vertelde en over het feit dat ik enkele Zambiaanse liedjes kende, vroeg hij om een demonstratie. Na Ndea Kutsima en Chipula volgde een “amazing”. Jammer dat we er geen foto van hebben want de gelaatsuitdrukking die hiermee gepaard gaat is ook “amazing” van ons gezichtspunt uit dan. Het “amazing” komt gedurende het hele gesprek meerdere keren te pas !
We werden uiteindelijk stil toen hij over zijn werk begon te vertellen. Hij werkt in een district van 300.000 mensen waar hij de enige dokter is. Machete wonden komen wekelijks voor: gewone ongelukken tijdens het gebruik ervan (bij het afhakken van takken om hun kookvuur mee te maken) tot vechtpartijen en echtelijke ruzies die uit de hand lopen.
Mensen die sterven worden nog dezelfde dag rond de hutten begraven: de meesten hebben geen geld voor een fatsoenlijke begrafenis en het moet vlug gebeuren vanwege het infectiegevaar.
Door het aids probleem zijn er heel veel wezen of worden baby’s te vondeling gelegd. Voor het ogenblik is er een baby aanwezig met een open verhemelte en één neusgat dat zeker zal sterven als het niet geopereerd wordt…. De ouders kunnen dat niet betalen…slik..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten