Terwijl we de volgende ochtend in de tuin op de Brochezkens wachten om te ontbijten vraagt een tuinman of hij onze kleren mag wassen. 2500 ZIM voor 3 T-shirts. Net zoals de andere mannen mag hij de huisjes niet betreden ( enkel de vrouwen mogen dat). Als we na het ontbijt terugkomen, hangt alles al te drogen aan onze tuinstoelen. ’s Avonds ligt alles netjes opgevouwen en droog op de stoel voor de chalet.
Onze buren hier in “rest camp” zijn eveneens Belgen. Zij reizen met baobab : 2000 € ( kamer en ontbijt) voor een rondreis van 21 dagen met een totale afstand van ongeveer 2200 km. Er zit geregeld een dagje bus in en het comfort is dus zoals in “rest camp” ; één van de mindere stopplaatsen volgens hen. (ps wij betaalden voor de volledige reis – 14 da gen , souveniers inbegrepen 1700 € ) Ignace vind dat de Baobabbers meer van Afrika gezien hebben. Qua bezienswaardigheden is dat zeker waar maar ik kwam toch met een andere ingesteldheid naar hier. Kan al niet wachten om, eenmaal terug in Chongwé, het dagelijks leven mee te maken.
Het wordt een winkeldagje en we kopen nog meer (tellen en hertellen) hemd : 22000 ZIM en twee sleutelhangers voor Bram en Niels : 6000 ZIM.
Op straat worden we voortdurend lastiggevallen door de wisselaars.
Op elke straathoek staat een man in uniform met een “salami” te zwaaien. Wij denken dat het agenten zijn maar eigenlijk zijn het “winkel-beschermers”. Er zijn drie jonge gasten die voortdurend in Ignace’s kielzog lopen. Ze beloven 40000 ZIM voor 10 €. Het dubbele van de raid in dollar. Ignace is wel eens benieuwd maar ik ben het beu van wisselen en volg winkel in winkel uit hun stappen. Ik zie Ignace druk gesticuleren en met zijn hoofd van neen schudden. Maar die gasten geven niet op. Blijkt achteraf dat ze samen met Ignace in een of andere kant de Zim’s telden. Het waren er 35500. Ignace zei dat dat voor hem oké was, maar nee zeiden ze, we want to give jou good price. Vervolgens haalden ze een rolletje geld omwikkeld met een elastiekje uit hun broekzak Je kon van heinde en ver zien dat daar in het midden van dat rolletje gewoon papier zat. Ignace vroeg ze om te tellen maar nu was dat niet meer nodig…druk gebarend dat hij beter een beetje zou opschieten want dat ze toch iets illegaal aan het doen waren. Ignace vroeg dan de 35500 terug en zo bleven ze discussiëren.
Vanop een afstand ziet het er allemaal vervelend uit…gaan ze hem algauw gerust laten of hoe zit dat….ik krijg het nogal op mijn heupen…mijn lichaamstaal verraadt waarschijnlijk mijn gevoelens want de “salami-draaier” komt er nog een schepje opdoen : they will robe your husband madame…ik terug een winkel binnen…..beetje gluren door het raam hoe dat daar buiten allemaal verloopt….eenmaal buiten , weer de “salami-man” : they are cheating you husband madame….en ‘t schiet in ene keer in mijn wiek…..impulsief als ik dan ben, ga ik naar het groepje en geef de middelste een duw met “leave us alone , you’re not honest people, GO !” De salami-man komt ook nogal dreigend dichterbij en die gasten zetten het op een lopen en roepen nog “bitch” naar mij.
Wat zegt die salamiër dan ? Kom mee met mij, ik weet hier een winkel, they will give good price for your dollars. – om ZOT te worden !
We lunchen om 15u00 in het “sprayvieuw” hotel .
18000 ZIM voor biefstuk, toast met kip, castel , water , zambezi.
We gaan nog naar de “spar” om drankjes en koeken. Als ik de zaak wil verlaten , word ik tegengehouden : je moet hier je kasticketje laten zien voor je de zaak verlaat en gelukkig heb ik het nog in mijn bezit en smeet ik het niet achteloos weg zoals in België mijn gewoonte is
We bezoeken de krokodillefarm van Vic Falls.We kunnen niet betalen in ZIM’s. Bernard heeft deze farm vroeger al bezocht en start een discussie met de kassierster. “U kan enkel in ZIM betalen als je ons je bankbewijs laat zien” Dat Bernard het zogezegd verloren is, kan hen niet van idee doen veranderen. Lucy en B gaan samen met Asante wachten in de A Zambezi. Lois vergezelt ons op dit bezoek.We krijgen krokodillen van verschillende leeftijden te zien en we mogen er eentje vasthouden van 1 week oud. In de kweekvijver van de 2 jaar oude krokodillen onderscheiden we twee soorten : “ geschonden” en “ongeschonden”. De “geschonden” hebben geluk, dankzij een vechtpartijtje onder elkaar krijgen zij de vrijheid en veranderen ze niet in schoenen of handtassen.
In het winkeltje koop ik een tafelkleed.
Na afloop vergezellen we de anderen in A Zambezi. Terwijl we iets drinken, speelt Lois een spelletje :”truth or dare”. Ze laat een koffielepeltje in het midden van de tafel ronddraaien en als het koffielepeltje naar jou wijst moet je iets kiezen : de waarheid vertellen of iets durven. De durf-proefjes (zoals spring zonder kleren in het zwembad) zijn algauw saai omdat er toch niemand aan het verzoek voldoet. Bij de “truth-vragen” speelt iedereen het spel min of meer serieus. We zijn algauw goed op dreef en spelen het spel eerlijk mee. Opeens wijst het lepeltje naar Ignace en mag Lois de vraag stellen : “ Is it truth that my daddy is really, really, really, really your best friend ever ?” Ignace verslikt hem bijna in zijn Castle. ‘t is muisstil en we wachten allemaal vol spanning zijn antwoord af…….wat gaat hij daarop antwoorden ? Bernard helpt hem uit de penarie : Ignace, die really, really is er teveel aan zeker ? Plat van ’t lachen liggen we : mijn buik doet er nog zeer van als ik eraan denk.
Terug in Vic Falls is het weerom hetzelfde : geldwisselaars komen hun bod doen op onze dollars. Morgen vertrekken we weer naar Zambia dus Zim dollars hebben we niet meer nodig. Dit gaat blijkbaar als een vuurtje rond en algauw zijn er geen geldwisselaars meer te bespeuren.
Bernard wil nog enkele inkopen doen in de plaatselijke winkel, “spar”. Daar zien we de typische “staven” zeep waar de was mee gedaan wordt. Als we de auto laden met de boodschappen begin ik warempel de drukte van de geldwisselaars al te missen: ik zal dan maar even met mijn hoofd uit het raam gaan hangen : misschien gebeurt er nog iets. Ja, hoor , daar is er enen die mij goed begrepen heeft maar in plaats van zijn smeekbedes tot mij te richten, valt hij Bernard lastig. Dat had hij beter niet gedaan, Bernard krijgt het op zijn heupen en zegt aan die tiep dat hij enkel Japanse Yen heeft om te wisselen. Vraagt deze toch niet wat de “raid” is zeker… we lagen dubbel natuurlijk en zelfs Bernard zijn colère verandert in een lachende hoestbui.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten